غم‌ها و آدم‌ها سالهاست و شاید قرن‌هاست که با هم در ارتباط اند... با هم معاشرند.. و با هم مجاورند...

آدم‌ها غم‌ها رو زنده نگه می‌دارن ولی بر عکس

غم‌ها آدم‌ها رو می‌خورن...

غم‌ها آدم‌ها رو می‌کشند...

غم‌ها ، آدم‌ها رو به «تنهایی‌ها»می‌برن و

آدم‌ها ، غم‌ها رو به رابطه‌ها می‌برن...

شاید غم از جنس خمیده‌ی انسانه که این چنین به ریشه‌ی جان می‌نشیند و بلند نمی‌شود...

شاید آدم، دشمن غمه و غم اینگونه به جانش می‌نشیند و می‌خشکاند و می‌خورش...

شاید رهایی از غم حتی به مرگ هم مقدور نباشه برا انسان...

شاید قبل از چیره شدن غم به جان انسان،

اندکی باید خندید... اندکی آمیخت... اندکی آموخت و اندکی آفرید...